Aan het karakter van de schutters kan het niet liggen. Ze zeggen de mooiste dingen. Elke rechtgeaarde burger zou er warm van worden. Maar waar ligt het dan wel aan, dat de jeugd wegblijft? Een rondvraag op – eindelijk weer eens! – een schuttersfeest in Weert.
Verbroedering, saamhorigheid, verbondenheid en respect. Cultuurhistorie en behulpzaamheid. Een enkeling praat zelfs nog ridderlijk over de bescherming van het dorp. En állemaal hebben ze het over gezelligheid natuurlijk. Dat staat voorop!
De schutters van het ‘kanton Weert’ op dit 125-jarig jubileumfeest, zaterdagavond, in het Franciscus Huis in Weert kennen hun geschiedenis. Jaartallen als 1460, 1527 en 1896 vallen in toespraken. Ze houden van hun traditie die het vanuit de middeleeuwen tot helemaal hier in 2021 heeft geschopt. En ze zijn tot alles bereid om die in stand te houden!
Chillen
Maar wat ze ook zeggen, het klinkt het gewoon niet als lekker chillen. Is het allemaal niet sexy genoeg of zo? De 24 schutterijen van de grootste schuttersbond in Limburg maken zich er best zorgen over. Want wat als het hier stopt?
Kim (16), Lora (15 en Pascal (20) zijn er wel en voelen zich hier prima thuis, alsof het normaal is. Natuurlijk hadden ze nu ook in de stad kunnen zijn. Maar ze halen hun schouders erover op. Ze zijn alle drie van het muziekkorps in Boshoven, en Lora schiet nu ook. Voor hun de normaalste zaak van de wereld. „Zo’n defilé op een schuttersfeest, met al die mensen langs de kant en het applaus. Daar zwééf je doorheen,” zegt Kim. Maar zij zijn op een enkeling na wel de uitzondering tussen enkele veertig-, en héél veel vijftig- en zestigplussers in de zaal die liefkozend ‘tent’ wordt genoemd.
Bloed
Pascals moeder is er ook en zegt: „Het zit ín je of niet. Ik ben al 45 jaar erbij. Pascal ging altijd mee.” Zo is Mark Aben (34) uit Grathem er ook terechtgekomen, van jongs af aan, via zijn vader. Zijn schutterij in Neeritter bestaat uit drie of vier families, zegt hij, bij wie het blijkbaar in het bloed zit. Net zoiets als carnaval.
Mark snapt dat de jeugd amper te porren is voor een schutterij. Jongeren kunnen tegenwoordig immers – anders dan vroeger – op een zaterdagavond uit duizend dingen kiezen om te doen. Sven Beckers (28) uit Heythuysen zit daar allemaal totaal niet mee. Hij dompelt zich onder in eindelijk weer eens een feest. „Een band in de tent? Haha, dat hebben wij ook eens geprobeerd. Daar kwamen twintig mensen op af.”
Onzeker
Voordat het eerste biertje wordt getapt en een heildronk wordt uitgebracht, houdt pater Gerard Heesterbeek in de paterskerk een toespraak. Hij constateert dat er geen wierook, geen belgerinkel en niet zoveel kleurige kostuums meer zijn dit keer. Dat was 25 jaar geleden nog heel anders, weet hij. „Dat maakt de ouderen nu een beetje onzeker.” Maar wat was, ís en blijft, verzekert hij hen. Dat is vanzelfsprekend, en daar hoeven ze het dus helemaal niet over te hebben. „In essentie gaat er niks verloren. En ik zie jullie altijd ergens lopen. Jullie gáán er dus echt voor!”
En straks is het OLS in Meijel. Daar ziet het altijd zwart van de mensen. Dus zó slecht gaat het nou ook weer niet met ze. Tegen een uur of tien deze avond lijkt sowieso iedereen zijn zorgen vergeten.
